EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) terapisi, 1987 yılında Francine Shapiro tarafından geliştirilen ve Türkçe’de “Göz Hareketleriyle Duyarsızlaştırma ve Yeniden İşleme” olarak adlandırılan bir psikoterapi yaklaşımıdır (Brisch ve Hase, 2022). Bu yöntem, travmatik deneyimlerin yarattığı yoğun duygusal, bilişsel ve bedensel tepkilerin, bireyin adaptif bilgi işleme süreçleriyle entegrasyonunu engellediği varsayımına dayanmaktadır.

EMDR terapisinin kuramsal altyapısını, Adaptif Bilgi İşleme (AIP) Modeli oluşturmaktadır. AIP modeline göre, travmatik bir olay sırasında bireyde ortaya çıkan olumsuz duygular, düşünceler ve bedensel tepkiler, olayla beraber nöral ağlara işlenmektedir. Bu durum, travmatik anının “takılı” kalmasına ve sonrasında karşılaşılan uyaranlar tarafından yeniden aktive edilmesine neden olmaktadır. Bu mekanizma, travma sonrası stres bozukluğu, kaygı bozukluğu gibi durumların gelişiminde önemli bir rol oynamaktadır.

EMDR terapisinde uygulanan çift yönlü uyarım (bilateral stimülasyon) yöntemi, travmatik anıya ilişkin bilgilerin beynin doğal iyileşme süreçleri doğrultusunda yeniden işlenmesine olanak tanır. Terapist eşliğinde gerçekleştirilen bu süreçte, travmatik anıya bağlı olarak oluşan yoğun duygusal yük azaltılır ve bireyin, olumsuz inançlarını daha uyumlu ve işlevsel düşüncelerle değiştirmesi desteklenir. Sonuç olarak, terapötik müdahale, travmanın yarattığı olumsuz psikolojik etkilerin hafiflemesi veya tamamen ortadan kalkması sürecine katkı sağlamaktadır. (Duman ve ark., 2018)